Ova rubrika je osmišljena kao vodič kroz zvuk koji je danas, ono što bismo s pravom mogli nazvati,najbolje od tekuće produkcije a da pri tom ima veze s onim što se zove rnr,blues,soul,garage,country ,americana,world pa i pop muzika.Negacija stavova da zvuk iz šezdestih i sedamdesetih nema ispisnike u Novom vijeku ili da nema onih koji se bune kao što se to dešavalo krajem sedamdesetih ili osamdesetih kad je nakon punka ili new wavea na red stupio tzv. Colegge zvuk.Nešto što su neki radio voditelji,rok novinari i publicisti pratili i uporno produhljavali zainteresane ili ono što je zbog neznanja ili ljenosti ignorisano.Nadam se da će čitaocima pružiti korisne informacije i zainteresovati ih da poslušaju neke od ovih izvođača ,onih koji se povezuju s njima ili njihove učitelje.Prijatno!
RHIANNON GIDDENS „FREEDOM HIGHWAY“(2017)
Vječne pjesme o slobodi
Rhiannon je neobična i jedinstvena pojava u popularnoj muzici.Studirala je opersko pjevanje,svira violinu,frulu i bendžo.Dakle,nije riječ o osobi koja se kroz karijeru školovala i napredovala da bi bolje svirala i pogotovo, pjevala.Izgrađena muzička ličnost.Muzikolog.Od 2005. Godine nastupa u grupi Carolina Chocolate Drops koja na tradicionalnim instrumentima svira muziku crnog i bijelog čovjeka a i cajuna i creol čovjeka iz SAD i šire ,a u kombinaciji koja čini njihov originalni i neuporedivi zvučni mozaik možemo prepoznati jazz,soul,bluez,gospel,Dixieland ,zvukove kreolskog stanovništva…Sarađivala je s ,vjerovatno,najboljim američkim producentom T-Bone Burnettom na projektima „Inside Llewyn Davis“(2013) i The New Basement Tapes (2014).U produkciji istog čovjeka 2015. objavljuje izvanredan album „Tommorow is my turn“.Album krasi jednostavna efikasnost,čini se prava količina emocija i zvukova koji ih podcrtavaju ili naglašavaju.Ulazak u srž pop pjesme,bez puno duvačkih ili gudačkih instrumenata.Gospel,country,soul,keltski uticaji, pop dominiraju ovim albumom koji je intiman i sofisticiran uz obrade pjesama ljudi poput ,Dolly Parton,Charles Aznavoura ,Elizabeth Cotten( američki band Firehose joj je posvetio pjesmu),nekoliko tradicionala i jednu autorsku pjesmu.U pjesmi „Black is the color“ do izražaja dolazi i ono što je uz intimne,ženske pjesme i druga dominatna tema – borba za prava Afro-Amerikanaca,ostvarivanje svih prava svih ljudi koji žive u SAD,a koja nisu ostvarena.
Upravoovogodišnji „Freedom Highway“ ide dalje u bavljenju temom ropstva,Građanskog rata ,malim povlasticama koje je ukidanje robovlasništva donijelo,migracije Crnaca u velike industrijske gradove na Sjeveru zemlje („Rednecks“ Randy Newman) ,organizovanom borbom i pokretima za ljudska prava koji se bude šezdesetih pa sve do današnjeg dana ,od dolaska prvih robova na američko tlo u potpuno neljudskim uslovima do čestih incidenata sa policijom što je karakteristično i ovih dana.Naslovna pjesmu,koja je djelo The Staples Singers iz 1965. je otpjevana u duetu sa Bhi Bhimanom ,je neka vrsta himne crnačkih ili Afro-Američkih boraca za ljudska prava koji najavljuju „marševe,svakog dana“.Giddensova na ovom albumu koristi glas u širem rasponu ,za razliku od prošlog albuma gdje je producent na najbolji način pojednostavio i vokal i muzičku pratnju.Na novom albumu se čuje puno više duvačkih i gudačkih instrumenata,ima tu i jazza,gospela,soula, divne balade su konstanta,Dixielanda,Cajun muzike pa i rapa koji muzički radikalizuje album ili vjerovatnije,povezuje album sa mlađim generacijama,sa urbanom populacijom koji ne slušaju tradicionalnije muzičke albume.U pjesmi „Better get it right the first time“ s Giddensovom repuje njen nećak Justin.“Pjesma „At the purcharsers option „ ,glavna tema je buntovnički zaključak da se može uzeti sve „but not my soul“.Pjesma koja najbolnije govori o prkosu i borbi za ljudskim dostojanstvom.U „Birmingham Sunday“ se kaže „“keep singing for the freedom“.Sa sestrom Lalenjom Harrington je autor dirljive pjesme „Baby Boy“.Divan diskilend „Hey Bebe“ je možda izuzetak,jer u ljubavnim pričama kao „Come,love Come“ je tužna priča o razdvojenim ljubavnicima koji se možda nikada neće sresti.Ona je u Tennessee u a on ko zna gdje.Ovih dana je u nas aktualna kontroverzna knjiga Howard Zinna „Narodna Istorija SAD-a“(poglavlje o Srbima i američkoj administraciji u devedesetim godinama nije na nivou ostatka knjige) u kojoj možemo pročitati puno takvih malih priča a koje nisu bile poznate javnosti.Iz te knjige kao da dolazi i pjesma „Julie“,o kraju Građanskog rata i gospodarici koja prodaju djecu svoje robinje.
„We could fly“ je ženska pjesma,kćerke,majke,bake jedna drugoj prenose vjeru u „freedom „i „promised land“.Bez obzira na sve tužne ljubavi,izmučene radnice na poljima pamuka,odvojene ljubavne parove,ljude koji marširaju zbog Sestre Rose,Malcolm X a ,Martin Luther Kinga,bijesne mladiće koji rapuju po košarkaškim igralištima, glavna poruka ovog albuma je da su „sloboda“ i „obećana zemlje“ donekle ostvarene i da se od ostvarenja istih ne treba nikada odustati.Rhiannon negdje kaže da je „kćerka Juga,kćerka siromašnih bijelih radnika i siromašnih crnih radnika“ i da „U.S. ne mogu oteti od US“(„U.S. ne mogu oteti od nas“).Muzički raznovrstan i odličan album s puno ljudskosti i želje za slobodom.Može se reći,univerzalna poruka.
