Rekosmo da je nakon 75 epizoda Magnus napustio rad na Alan Fordu, a njegov kolega, scenarista Max Bunker, (Lučano Seki, 1939- ) vredno radi na kreiranju novih priča od prvog broja pa sve do danas! Na priloženoj slici iz mlađih dana vidimo ga (levo) sa još jednim vrednim crtačem.
To je Paolo Pifarerio, koji je nedavno proslavio 90-i rođendan! Uz manje prekide bio glavni crtač u rasponu od nekih stotinak epizoda negde od 1976. do 1984. a kasnije je izradio nekoliko specijalnih brojeva,
epizode sa pozorišnim predstavama i dr. Od ranijih radova mu je poznat strip Viva l’Italia (1961), a u tandemu sa Bunkerom je realizovao vestern stripove ‘Crna maska’ (Maschera Nera) i El Gringo (1965). 1968. je započeo saradnju sa magazinom Eurêka; kreirajući brojne kratke priče, kao i projekat Fouché, jedan čovek tokom Revolucije (opet sa Bunkerom). Značajan je po radu na brojnim novinskim ilustracijama, stripovanim i ilustrovanim biografijama, radu na animacijama i dr. Što se tiče Bunkera, u novije kreacije (izm 1994. i 2008.) spadaju Kerry Kross, Beverly Kerr, Padre Kimberly i Pepper Russel , za koje likovna rešenja odrađuje Dario Peruka (D. Perucca) koji je glavni aktuelni (i do sada najplodniji) crtač Alan Forda.
Nakon ovog nužnog skretanja pažnje na još neke značajne ličnosti iz ovog miljea, vratimo se ponovo Magnusu. U nekom eksperimentisanju sa žanrovima, 70-e godine donose, između ostalih, naslove Deset vitezova i čarobnjak, Vendetta Macumba, Živa lobanja i veliki serijal Razbojnici (I Briganti, 1973–1978). 1975. je pokrenuo lik Neznanca – Lo Sconosciuto, sa engleskim prezimenom Unknow, namerno spelovanim bez završnog “n”, naglašavajući valjda jedan okrnjeni i nesigurni svet u kome nema mnogo mesta za iluzije i ideale… (glavni junak je bivši legionar i plaćenik, koji nas u raznim krajevima sveta vodi kroz svet savremenog kriminala, špijunaže i terorizma).
Opet uz znatnu promenu stilskog pristupa, 1977. se pojavljuje “Družina od vešala” (La Compagna della Forca, rađena uz likovnu podršku Romaninija; ovih 20 epizoda se našlo dostupno našim čitaocima, kao i Alan Ford i Maksmagnus, u izdanju zagrebačkog Vjesnika desetak godina kasnije) Ovo je takoreći viteški avanturistički serijal, bez neke kompaktne radnje i strogo određenog cilja. Po mom mišljenju, ovde možda i najviše dolazi do izražaja kontrast između realističkih i komičnih fizionomija (računajući i neke spodobe koje i ne spadaju u ljude), što ne označava nužno razlike u nihovom karakteru, značaju i dr. Ipak ne bih rekao da ovde ima mnogo elemenata parodije, a ovo nije ni kritika feudalnog društva na način kako se to čini npr. u Maksmagnusu. Naši junaci (družina koja po nekom labavom obrascu možda podseća i na Grupu TNT) krstare Evropom i Bliskim istokom, silom prilika se razdvajaju pa ponovo sreću, pri čemu se pojavljuju stvarna područja i ličnosti (XV vek) ali i neke izmišljene ili parodirane teritorije; nailaze na brojne ovozemaljske protivnike, ali završni obračun će biti sa silama Mraka, čije pojavljivanje u određenim razmacima tokom serijala, rekao bih, nosi dozu jedne ozbiljne patetike.
1980-e donose interesantne kombinacije erotike, fantastike i humora: “Milady (godine) 3000”,
“Necron” (scenarista Ilarija Volpe) i “110 pilula”. Istaknimo da se kod Milady nalaze vešto izmešani uticaji atmosfere Flaša Gordona, savremene tehnologije, erotike i kineske kulture, a pod istočnjačkim uticajem su razrađeni i Cvetovi šljive u zlatnoj posudi i Začarana žena. 1989. Magnus se baca na svoj poslednji veliki poduhvat: izrada brojnih, detaljno razrađenih stranica sa avanturama popularnog kauboja Teksa Vilera, po scenariju Klaudija Nicija (Nizzi). Ubrzo nakon što je realizovao ovo delo, naš umetnik je preminuo od raka u Kastel del Rio u okolini Bolonje.
