Ronićeš suzom, palom iz oka
U slanom moru, meke tišine
Bez svoga ušća, obale, toka
Ka novom sutra, što nema ime
Ronićeš uzdahom, koji je jeka
Prožetim bolom, studene zime
I onim juče, što još te čeka
U teškom mraku, duboke tmine
Ronićeš dahom, presahlih grudi
Sa vlasi sijedom, tkanom u kosi
Nadom što tako plaho se budi
I onim vjetrom što snove nosi
Ronićeš borom, umornog ćela
U sami beskraj, k’o morska pjena
Samo si treptaj, vječnosti vrela
Varka života, obmana, sjena
