Ljubica Luković, predsednica Kolasrpskih sestara 1905-1915godine, koja je kao bolničarka umrla od pegavog tifusa
Sve do početka balkanskih ratova 1912.godine Kolo je brižno i savesno spremalo i osposobljavalo žene Srpkinje za njihivo učešće u ratu, prema svojim moćima; za pružanje podrške srpskoj vojsci u njenim odsutnim bitkama za oslobođenje svih srpskih krajeva.
Šumadijsko kolo srpskih sestara nastojalo je da svojim dobrotvornim radom i pomoći stanovništvu u neoslobođenim krajevima podrži i ohrabri očuvanje nacionalne svesti . Kolo je upućivalo pomoć crkvama i čkolama,slalo opremu , odeći i obuću i prihvatalo izbeglice i ranjenike koji su stradali u borbama. Sestre Šumadinke su brinule o njima , negovali ih i opremale za povrtaka preko granice i nastavak borbe.
Kada je 1912.otpočeo Prvi balkanski rat, Kolo je celokupnu svoju delatnost preusmerilo prema ratnim potrebama. Sve osposobljene bolničarke odmah su se javile na svoj ratni raspored u III rezervnoj bolnici koja je bila smeštena u tri zgrade: u Gornjoj osnovnoj školi , u Ženskoj gimnaziji (bivšoj zgradi Više ženske škole) i u zgradi hotela „Gušić“ (danas Zelengora).
Prilikom proslave30.godišnjice Šumadijskog kola srpskih sestara 1933. pisala je u glasu u „Glasu Šumadije“Danica Petrović, član kola svih 30-godina: „To je bio rad jedne od najvećih moba na velikom i narodnom delu . Tu su se u šivari vredne članice utrkivale koja će više i bolje skrojiti i sašiti za potrebe vojnika XI I XIX puka…“
Iako je Kolo svoju delatnost zasnovalo na pomoći drigih , ono je nesebično i požrtvovano ostvarivalo svoje humane i moralne ciljeve i zadatke na pomaganju svih kojima je pomoć potrebna , i pojedincima i društvima.
I današnje Kolo srpskih sestara u Kragujevcu iako u mirnodopskim uslovima i dalje se zalaže za iste ciljeve.Stazama dobročinstava i sa velikim srcem članice kss idu napred u ostvarivanju svih svojih ciljeva.
izvor: Monografija 110 godina rodoljublja, dobročinstav i prosvetiteljstva, Kragujevac 2014.
