Kad zagrmi noć u meni,
usne od kukolja gorke,
ruke od čičaka bolne,
potečem u snoviđenje.
Kao zmijski car vijugam
u košuljici zvezdanoj,
plamenu snagu trošim
da se ne skamenim.
Zagrlim stablo jablana,
plave dubine dosežem,
letim slobodno – ptica sam,
u vaseljeni dišem.
Beli i crveni snovi
rastvore noć u meni.
Zvezdano tkanje nabuja!
Zora rosnu košulju tka!