Protojerej stavrofor Živomir Milovanović Žole, viđeni Palilulac zapamćen je kao školovan sveštenik, duhovnik koji živi sa pravoslavnom verom u srcu, koju je ugradio u skoro dva radna veka. Rođen je 8. septembra 1934. godine u Velikoj Kruševici. Uz zanimljivu parohijansku karijeru, začetnik je bolničkog paraklisa u KBC Kragujevac, u kojem je kao bolnički duhovnik skoro dve decenije propovedao i učio vernike, da su telesno i duhovno nerazdvojiva celina. Za svoj rad Crkva ga je nagradila ordenom Svetog Simeuna Eparhije Šumadijske, ordenom Kuzma i Damjan i od grada Kragujevca dobio je Đurđevdansku nagradu 2014. godine, na predlog direktora bolnice i Srpskog lekarskog društva. Napisao je više knjiga i recenzije, članaka za ćasopise. Prvu knjigu koje je posvetio svoj generaciji bogoslova u Prizrenu, drugu „Propovednik vere i nade u gospoda“ u kojoj opisuje svoja „pastirska iskustva i jednu od sedam Svetih tajni – Jelosvećenje, i kratku recenziju knjige „Žitije čoveka Božijeg Tikomira Labudovića, Hrista radi jurdivog“ Hadži Dragana Pešića.
U svom Životopisu Prota Žole je zabeležio da njegovi Milovanovići potiču iz sela Vukmanovca. Da mu je otac Stanimir rođen u Kragujevcu, da je radio je kao trgovac i bio mobilisan u partizanski odred Mike Žunića u Sekuriču, a zatim i kao ravnogorski borac. Zbog bolesti 1943. je vraćen sa Ravne gore i upokojio se 1949. godine. Majka Zagorka je od Vučkovića iz sela Šantarovca ostala je udovica u 39. godini života. Od nje je nasledio pobožnost, duhovnost i asketizm u postovima. Oženio se po savetu majke 1955. godine devojkom Milosijom iz sela Ursule kod Rekovca. Otac je dve ćerke Zorice rođene 1957. godine u selu Banji i Marine rođene 1962. godine u selu Ratkoviću.
Živomir je završio osnovnu školu u rodnom selu, nižu gimnaziju po jedan razred u Kragujevcu, Jagodini i maturirao je u Rekovcu. Posle rata 1948. godine upisuje Bogosloviju u Prizrenu. Živeo je u internatu hraneći se od pomoći svetske organizacije UNRA, Srpske patrijašije i pobožnih Srpkinja iz Prizrena. Život bogoslova su im zagorčavali skojevci i šiptarska omladina, opstrukcijom i otimajući im pakete pomoći. Na letnjem raspustu čuvao je bogatašku stoku po planima i goneći brojna stada goveda i ovaca oduzetih seljacima, kao višak u čuvenoj rekviziciji, do železničke stanice u Jagodini. Utovarao je stada u vagone, pojio ih u Lapovu i Maloj Krsni i isporučivao klanici na Dunav stanici u Beogradu. Usput se hranio samo mlekom koju muze otetim kućnim granitteljkama. Nadošlo mleko danima nepomuznih životinja zadavalo im je velike bolove. Za tu mučnu avanturu dobijao je 80 dinara. Diplomu svršenog bogoslova zaslužio je 20. juna 1952. godine, zajedno sa Irinejom Gavrilovićem i još 25 bogoslova. Iste godine brucoš je na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu. Školuje se radeći kao klisar u crkvi Pokrova Svete Bogorodice na Crvenom krstu. Vojnik JNA 1954. godine u Sarajevu, služi kao artiljerac i državni neprijatelj, kako su ga gledali oficiri. 
Poslušao je majčin savet posle vojske:
– Odmah se ženi sine i zapopi, pa će ti bog pomoći.
Sudbina mladog popića odvodi ga u selo Banja koje su sve kolege izbegavale. Njegova prva parohija ponosila se brojnim komunistima i narodnim herojima. Sa omladinom Žole uspostavlja kontak,t kao fudbaler igrač, pa i kao trener seoskog tima. Mnoge starice dolazile su na utakmicu da vide popa u gaćama. Malo po malo mladi sveštenik ulazi u domove zadrtih partijaša i od 400 kuća samo mu 34 nije otvorilo vrata. Seosku crkvu Svetog proroka Ilije doveo je u pristojno stanje i sagradio novu zvonaru. Fudbaleri skojevci doveli su novog trenera iz Partizana i njega vlastodršci optuže, da je venčao ne registrovan bračni par u crkvi. Saslušavaju ga, sude i osude na tri meseca zatvora i debelu novčanu kaznu, ni kriva ni dužna, zato što je sa njim u pevnici na svim sahranama pevao Dragoljub Minić, bivši četnički komandant. Potraži ti sveštenik savet „Boga i batine“ Dušana Petrovića Šaneta i dobije savet:
„Izvedi četničinu Minić na izbore i sve ćetebi i njemu biti oprošteno!“
Posluša popić Šaneta i raznosi listiće za glasanje na izborima i izvede bivšeg četnika na glasanje. Doduše četnik nije ni glasao, ali bilo je dovoljno da ga vidi narod.
Bog sa neba i Crkva na Đurđevdan 1960. godine preseliše ga po njegovoj molbi u parohiju sela Ratković. Tu se brine o očevoj majci Staniji i smrzava hladne 61. godine. Ćerku Marinu preko noći držao je na šporetu na drva u koritu sa jastukom ispod, da se ne bi smrzla, a Zorica je spavala između njega i supruge. Zajedno sa pobožnim ljudima i monasima manastira Raletinac dovodi struju u manastir, kopajući rupe za bandere za liniju od tri kilometara. Narod u selu pobožan, svi mu vernici pevaju celu litiurgiju. Prota sa zadovoljstvom služi pobožnom narodu, savladavši sve veštine svešteničke prakse. Deca mu pošla u školu i on uz službu božju obezbeđuje dodatne prihode berući voće i na leđima ih nosi na raskrsnicu Rakalj. Uz to leti je popisivač na vršajima po svim atarima Levča, a kasnije vozi „peraks“ Zastivnih automobila.
Da decu ne bi mučio da pešače do škole 14 kilometara prima se topolske eparhije sa selom Božurnjom, 23. septembra 1965. Godine. Služi u hramu Rođenja Svete Majke Božije, zadužbini vožda Karađorđa u Topoli. Za vreme njegovog službovanja Zavod za zaštitu spomenika finansirao je restauraciju Karađorđeve crkve, muzeja i hrama Svetog Đorđa na Oplencu. Organizatori i kontrolori radova bili su književnici Dobrica Ćosić i Milorad Panić Surep. Kao starešina hrama i sekretar crkvene opštine dočekivao je princa Đorđa Karađorđevića sa suprugom i patrijaha Antigoru vrhovnog poglavara pravoslavne crkve u svetu. Dva puta nedeljno obilazi svoje dobrotvore solunskog ratnika i nosioca Albanske spomenice Radoja Tanaskovića i njegovu suprugu Milenu. Vladika Valerijan premešta ga 1969. godine na parohiju baljkovačku u Kragujevačkom namesništvu, pri crkvi Svetih apstola Petra i Pavla u Grošnici. Parohiju deli i služi sa čuvenim popom Trišom Božinovićem iz Lužnica, bomom i čovekom koji se družio i kartao sa Komunistima Kragujevca i Grošnice.. Posle Trišine smrti 1971. godine služi sa Svetomirom Petrovićem iz Dragova. Njih dvojica ograđuju crkvenu portu, koju pokrivaju limom, zvonaru i 75-te postavljaju temelje crkvene kuće. Zaduženjem da vozi vladiku Valerijana. Prota Žole dobija pravo da stanuje u Kragujevcu. Kupio je sebi 1972. godine porodičnu kuću u Ulici Kneza Mihaila 153 od Nikole Karajovića iz Bajčetine.
Zahvaljujući izbeglicama sa Kosova koje im naseljavju parohiju, istu dele na tri parohije: Prota Žoma vodi stanovljansku, Sveta grošničku, a Pavle Bućan malopčeličku. Vladika im dodaje u beloševačku opštinu sveštenika Milana Zbiljića. Ove sveštenike je narod upamtio kao „kvartret grošničkih paroha“. Vremenom osnivaju se još dve parohije. Još 1955. godine započela je izgradnja hrama Svetog Velikomučenika Pantelejmona na platou između stanovljanskog groblja i „Miloduha“ u naselju Stanovo, temelje osveštava episkop šumadijski Sava 8. avgusta 1995. godine i Proti Živomiru poverava starešinstvo, a 1999. godine osveštava i ozidan hram „Svetog Pantelejmona“.
Prvi put penzionisan je 1. januara 1996. godine, sa više od 40 godina radnog staža. Ali, vladika i kao penzioneru poverava služenje u stanovskoj parohiji i starešinstvo u hramu.
Novine pišu 8. marta. 2001. godine o Protinom drugom ispraćaju u penziju u hotelu Šumarice:
„Punih 30 godina Žole je sa Stanovljanima delio radost i tugu, krštavao, venčavao i opevavao“.
-Bog mi je dao mnogo više nego što sam zaslužio, a to je božiji dar da imam toliku ljubav za sve ljude, rekao je zahvalivši se svojim gostima“, prenela je „Nezavisna Svetlost“.
Posle 54. godine zabrane ulaska sveštenicima u bolnicu radi vršenja verskih potreba na zahtev Episkopa Šumadijskog dr. Save Vukovića potpisan je povoljan odgovor sa direktorima KBC u Kragujevcu dr Slavicom Đukić Dejanović i dr Srećkom Đorđevićem. Prvi sveštenici bili su protojereji Zarije Božović i Miloš Milovanović
Na mestu kapelnika zvanično Protu Živomira postavio je Episkop Vasilije 15. septembra 2001. godine. Prota ima svoju kancelariju za molitve i pričešća pokretnih bolesnika u holu hiruškog bloka i opremio je hram kapelu posvećenu Svetim Vračevim Kuzmi i Damjanu.
Upokojio se na grudima svoje ćerke Zorice posle kratke i teške bolesti (hočkinov limfom) u gluvo doba na dan Svetog mučenika Pantelejmona, 9 na 10 avgust 2020. godine, praznika koji je obeležio njegov život.
