Rusi imaju medveda, Kinezi zmaja, Francuzi petla a Srbi imaju vuka. Narodi su još od davnih vremena imali potrebu da se poistovećuju sa nekom životinjom.
Ta životinja smatrala se zaštitnikom naroda i često osobine te životinje odgovarale su osobinama jednog naroda. To važi i za srpski narod, jer po svojoj prirodi, srpski narod voli da veruje da je slobodoljubiv i odbija da bude pokoran i zavistan, a to su osobine vuka.
Kult vuka kod Srba veoma je jak i on seže duboko u srpsku prošlost i to sve do paganskog vremena. Stari Srbi su verovali da je njihov predak vuk. Vera u vuka kao pretka, manifestovala se i u drugim običajima. Kada se rodi muško dete uzvikivalo se „Rodila vučica vuka“ a radi zaštite deteta od svih nevolja deci su davali imena Vuk, Vukašin, Vukan…
Tako je i Vuk Karadžić dobio ime jer su njegovim roditeljima pre njegovog rođenja umirala deca.
Tokom vekova, stara verovanja, pa i sam kult vuka, prilagođavali su se hrišćanskoj veri.
