Afektivno se prenuvši
iz psihodeličnih snatrenja,
opazih da me šuta
fluorescentna anomija.
I ne popušta.
Kriomice razoružana
autobiografskom mudrošću,
izvrših fenomenološku eutanaziju-
nad epicentrom snuždenih
barijera kolabiranja.
Odrubljena je revizija proniknuća
iz koje kurtoazno šiklja krv
učas zaplovila Letom,
tom prezasićenom rijekom;
napose nagomilanom
smionim polugama opsidijana,
što ostaju bez zraka
pod nemilosrdnim
kutom genocida.
Ondje temperamentno
prostirah neljubljene skute,
razvezujući svežanj
galopirajuće perfekcije,
točno do karcinomskih misli
koje nagrizaju
hrđu materije.
Azurno deklinirane
prokazujućim demantima,
pjesme mi tvoriše
neimenovanu eru
gangrenoznog modernizma,
aludirajući simbolom
pougljene hrskavice uma,
unutar koje jezdi
zalutali metak.
Pokatkad se čini
da nikad ne bijah začeta,
stoga, umjetnički proklijah
u presušenoj ilovači
najkaotičnijih predjela
odstranjenog embrija-
zametnutog na
plosnatom listu
sumanutog književništva.
Ne ispustih
niti piskut.
Čak štoviše,
smoždena kao
ulovljena kukuljica
nanizana na ostatke
crnog biserja,
ekscentrično potratih
dvadeset i dvije godine
na pripitomljavanje
razbojništva općeg debakla,
metamorfozno
prizivajući glorifikaciju
nad katapultiranom
hipersenzibilnošću
zatajenih smrtovanja.
Zatim se inkarnirah
u propeto sunovraćenje;
zanijekane fantastičnosti
energije ukradenog prosperiteta.
Glija stanice
mi krajnje eruptirahu,
upriličivši se u najprodorniju,
nekanutu suzu nerotkinje,
čiji se atomi
defanzivno nameću
kao retorički odgovor
na potop biblijskih razmjera.
Tamo pomračih
jantarnom cjelovitošću.
Pokrštena
požnjevenim paganizmom,
ostadoh samoprokleta opsjena,
lingvistička sepsa destruktivizma-
nimalo osobno
žarište posrnuća.
