Sa slikama Miloša Popovića prvi put sam se susrela pre par godina, a povod je bila organizacija njegove samostalne izložbe Paralelne realnosti u sarajevskoj galeriji Collegium artisticum. Bila je to njegova prva samostalna izložba u rodnom gradu. Poseta njegovom ateljeu, radnom prostoru ispunjenim završenim i tek započetim slikama, bojama, kistovima, knjigama, monografijama i katalozima poznatih umetnika, razgovori o umetnosti i filozofiji, o njegovom odnosu prema slikarstvu i načinu rada, otkrili su mi mladog umetnika istančanog lirskog senzibiliteta, istrajnog i posvećenog onome što radi, njegov interes za detalj, predmete i njihove individualne likovne vrednosti.
U slikarskom opusu Miloša Popovića možemo prepoznati i pronaći karakteristike metafizičkog slikarstva, naročito slikarskih ostvarenja Giorgia de Chirica, ili karakteristike magičnog realizma koji podrazumeva naturalistički prikaz objekta osvetljenog tako da dobija privid irealnog i vizionarskog. O toj sponi sa metafizičkim slikarstvom pisao je i Enver Mandžić u tekstu povodom pomenute izložbe Paralelne realnosti: “Zainteresovan za probleme paralelne realnosti koje postavlja metafizičko slikarstvo, istovremeno izučavajući filozofe kao i De Chirico, Miloš Popović se upušta u avanturu slikanja praznih prostora bez ljudi. To su prostori sa svjetlom i sjenom, sa stolicom kao jedinim znakom mogućeg ljudskog postojanja, sa prikazanim dijelom ljudskog tijela pokrivenog plaštom i samo otkrivenim nogama i rukama što leži na podu ili je na neki čudan način na plafonu naslikane prostorije.“
Na njegovim slikama najčešće susrećemo enterijere, prozore, zidove, vrata, hodnike, prolaze i stepenice koje nas vode u nepoznato; kompozicije koje odišu zagonetnom, mističnom, tajanstvenom i neretko melanholičnom atmosferom. U jednom intervjuu i sam autor nam pojašnjava da svaka njegova slika sadrži “neizvjesni plan nad kojim se posmatrač zapita odakle dolazi svjetlo ili kuda vodi prolaz. Dojam neizvjesnosti nose većinom vrata, prozorski otvori koje sam ostavljao u drugom i trećem planu, ne dozvoljavajući im da se nametnu kao glavni. Tako se prizvuk misterije koju nose snovi, metafizika i utopija sasvim nenametljivo prostire preko nekoliko elemenata koji dobijaju metafizičku vizuru. U toj tišini melanholije prozori sugerišu posebnu vrstu psihološke napetosti. Oni istovremeno štite unutrašnji od spoljnjeg svijeta i na neki način on ih i sjedinjuje. Prostor sadrži sav naš poznat i nepoznat svijet, vidljiv i nevidljiv“.
Prožimanje realnih elemenata i snovidne atmosfere, nerazmrsivo preplitanje mašte i stvarnosti, vidljivog i nevidljivog, jave i sna, racionalnog i iracionalnog; autorovo likovno promišljanje o prostoru, praznini, melanholiji, priziva u moje sećanje dela bosanskohercegovačkog slikara Ibrahima Ljubovića, jednog od značajnijih predstavnika fantastike i neonadrealizma na ovim prostorima. Svojom rukom, vođenom sanjarenjima budnog oka, i Ljubović je na čudesan način oživljavao prostore odbačenog, potisnutog, prašnjavog, zaboravljenog, i otkrivao nam magiju ‘običnih’ stvari. U kontekstu u kojem poslednjih meseci živimo, nagle dramatične promene načina i stila života, u svom ovom besmislu i neizvesnosti, slike Miloša Popovića još više dobijaju na sugestivnoj snazi i smislu. One se doimaju kao ogledalo naših slutnji, vizija, snoviđenja, skrivenih misli i tajnovitih enterijera, našeg otuđenja, usamljenosti i straha od nepoznatog.
Sanela Nuhanović Istoričarka umetnosti i komparativistica književnosti
