Atos je u prethrišćansko vreme bio čuven po hramu Zevsa Munjobije na 2.033 metra visokom vrhu, svetilištima Apolona, Artemide i drugih olimpijskih božanstava, ali od tada misteriozno menja svoj lik. Iz Makedonije, prve oblasti u Evropi gde je crkvu ustanovio apostol Pavle, kao požar se širi Hristova vera na čitav Halkidiki, a naučnici kažu da je u prvim vekovima došlo do tajanstvenog raseljavanja stanovništva s poluostrva Atos.
Hrišćansko predanje je nestanak gradova objasnilo Božjom voljom da Sveta gora postane „Bogorodičina gradina“ namenjena monasima koji će je slaviti. To se desilo kad je Bogorodica, nakon Hristovog vaskrsenja, u pratnji Svetog Jovana krenula na Kipar, u posetu vaskrslome Lazaru iz Vitanije, koji je tamo bio episkop. Velika bura je odvukla brod na istočnu obalu Atosa, na mesto današnje luke manastira Iviron. Tada se na ovom blagom uzvišenju iznad morske obale, prirodnom amfiteatru između planina s kojih se slivaju bistri sveži potoci, nalazio gradić Kleonai s čuvenim Apolonovim svetilištem. Čim je Bogorodica stupila na tlo paganski kipovi i hramovi su se zaljuljali i srušili, uključujući i Zevsov hram na vrhu Atosa.
– Videvši u ovome proviđenje Božje, paganski narod primi veru Hristovu, a na mestu paganskog hrama podigoše drveni hrišćanski manastir Sveti Kliment – kažu hrišćanski pisci.
Oni navode da je Hrist uslišio molbu Bogorodice i darovao joj Svetu goru za njen vrt pobožnosti i molitve, u koji su odmah došli monasi pustinjaci, koji su živeli u divljini Atosa u malim naseobinama ne mareći ni za šta materijalno i ne ostavljajući građevine koje bi svedočile o tom dobu. Mesto gde je Majka Božja stupila na tlo Svete Gore, danas označava kapelica kraj visoke srednjovekovne odbrambene kule, uz koju staza vodi do zidina manastira Ivirona čiji ulaz podseća na ulaz antičku palatu.
Kazna za kršenje naredbe – zatvor!
U 20. veku je počela navala feministkinja na Atos i pojedine su uspele da uđu u monašku republiku kod zemljouza kod Provlake, koje spaja vitko poluostrvo s kopnom. Zato su grčke vlasti postavile visoku ogradu na tom mestu i strogo zabranile ulazak pešacima, bez obzira na pol, koji kopnenim putem dolaze na Svetu Goru preko brda Velika Straža (na grčkom Megali Vigla). Kazna za kršenje ove naredbe je godinu dana zatvora!
Istoričari dodaju da su arabljanski gusari, koji su od ranog srednjeg veka terorisali priobalne gradove Halkidikija, verovatno i doveli do egzodusa civilnog stanovništva s Atosa i preostala je tek šačica isposnika u divljini. Njih morski razbojnici nisu dirali, jer su pustinjaci bili tako siromašni da im se mogao uzeti samo život. Takvih isposnika ima i danas, u dubini kamenite i nepristupačne Svetogorske pustinje poznate i kao Karulja, a s pravom se nazivaju nevidljivima, jer žive u pećinama i ne žele nikakav kontakt sa spoljnim svetom.
Nauka kaže da tek od 7. veka postoje pisani tragovi o Svetom Petru Atonskom i Jeftimiju Solunskom, podvižnicima sa Svete Gore, koja tada postaje utočište izbeglih monaha.
Mnoštvo isposnika je iz egipatskih, sirijskih i maloazijskih monaških zajednica bežalo od islamskih osvajača, a kao idealno utočište je otkrilo veličanstvenu i surovu Svetogorsku pustinju u podnožju vrha Atos. Zatim je usledio talas begunaca, „politički nepodobnih“ monaha, iz gradova Romejskog carstva, koji su masovno stizali u 8. i 9. veku noseći „svete obraze“- ikone. Naime, u to vreme su ikonoborački carevi zabranjivali poštovanje svetih slika i uništavali ih, a ikonobranioci su u pećinama na nedostupnim liticama Atosa čuvali spasene ikone.
Iz tog doba potiču brojne legende o čudesnim freskama i ikonama Bogorodice, koje poseduje svaki svetogorski manastir. Među njima je i priča o Bogorodici Oltarici, iz velikog manastira Vatopeda, gde su kao monasi do podizanja Hilandara živeli Stefan Nemanja i Sveti Sava.
Prema predanju, tokom napada arapskih gusara na Vatoped, jedan kaluđer je spustio
Velika naselja srba još od 5. veka
Srpskih toponima, danas prevedenih ili heleniziranih, ima mnogo u ovom delu Halkidikija, gde se velika naselja Srba beleže još od 5. veka. Ima ih i na samom Atosu, gde je po predanju bilo mnoštvo primorskih i stočarskih naseobina.
Halkidiki, kao i čitava Makedonija, od 168. godine pre nove ere potpao je pod vlast Rimljana, a od 3. veka naše ere bio je u sastavu istočnog dela Rima, docnije na Zapadu nazvanog Vizantija.
ikonu u „bunar“ u oltaru crkve i ostavio upaljenu sveću kraj nje, a skrivnicu je pokrio kamenom pločom. Pošto su Arapi do temelja razorili i opljačkali manastir, nesrećnog monaha su prodali u roblje.
– Zarobljeni kaluđer se posle 70-godišnjeg ropstva oslobodi i dođe u ovaj manastir. Pripovedi igumanu svoju sudbinu i kaže mu šta je sakrio u bunaru, koji se nalazi u oltaru. Iguman, čuvši ovo, smesta potrči s njim u crkvu. Otklope bunar i, za čudo, ikona stoji ispravljena i sveća pred njom gori – navodi vatopedsko predanje.
U priprati Vatopeda nalazi se jedan od najpoznatijih živopisa Atosa, čudotvorna freska Bogorodice, koja podseća da su pred Bogom svi ljudi jednaki i da svetogorski zakoni važe i za carice. Po predanju, ohola Plakidija, kći imperatora Teodosija, došla je na Svetu Goru, uprkos zabrani pristupa ženama, a kaluđeri su je u strahu od ovozemaljskih vlasti, svečano dočekali i poveli u crkvu.
– Carica ushte da kroz mala vrata s leve strane u hram pođe. Ali najednaput začuje se glas od ove ikone: „Stani! Ne idi dalje, stradaćeš“. Carica od straha padne plačući i moleći se Bogu da joj oprosti – navodi vatopedsko predanje.
Borba protiv ikona je trajala do Vaseljenskog sabora u 9. veku, kada je potvrđeno drevno učenje crkve o svetosti rukotvorenih slika koje su načinili ljudi nadahnuti Bogom. Tada romejski car Vasilije Prvi izdaje ukaz 885. godine, po kome Atos pripada isključivo monasima. Sve do 11. veka prisustvo pastira-Vlaha na Atosu je još tolerisano, a onda je vaseljenski patrijarh preporučio da im se prisustvo strogo zabrani, a najvažniji razlog je to što su obesne pastirice izazivale i uznemiravale monahe, pa su manastiri počeli da gube kaluđere.
Srpski Hilandar je jedinstven među svetogorskim manastirima, jer je Majka Božija u njemu starešina od 14. veka kad se ovde javila kroz ikonu Bogorodice Trojeručice. Ikona se od tada nalazi na igumanskom prestolu, a zemaljski iguman sedi na tronu s njene desne strane, kao zastupnik Majke Božije. Srpska carska Lavra je jedinstvena i po tome što je Majka Božja po legendi dopustila Dušanu Silnom da na Hilandar dovede u vreme epidemije kuge svoju ženu Jelenu. Srpska carica je boravila u hilandarskoj luci Hrusiji, a na kopno je nošena u specijalnoj nosiljci tako da zakon nije prekršen. U znak zahvalnosti ona je postala veliki ktitor Hilandara, a obnovila je keliju i skriptorijum Svetog Save u Kareji.
Letopisi navode da je Trojeručica nošena pred srpskom vojskom i donosila joj pobede sve dok gramzivi velikaši nisu razorili Dušanovo carstvo. Tad je ona „odvratila glavu od Srbije“ i čudesno se obrela jedne noći ispred Hilandara, blistajući u tami. Monasi su je uneli u oltar, a ujutro su je zatekli na igumanskom tronu. Pošto se to ponovilo nekoliko puta, Bogorodica se obratila kaluđerima: „Nisam došla da vi mene čuvate, već da ja vas čuvam“.
Srbi vekovni čuvari i ktitori
Centralni hram Kareje, prestonice Svete Gore, posvećen Uspeniju Presvete Bogorodice, utemeljio je Konstantin Veliki 335. a crkvu je srušio car Julijan Otpadnik 362. pokušavajući da Rimsko carstvo vrati mnogoboštvu. Vizantijski carevi su je opravili, a papski vojnici ponovo srušili kad su se crkve podelile. Izgled posle popravke u 11. veku, zadržala je do danas. U njenom oltaru nalazi se čudotvorna Bogorodičina ikona „koja je po anđelu javila da joj se poje Dostojno jest“, jedna od najlepših pravoslavnih himni.
U toj crkvi moleban pre zasedanja drži svetogorska vlada, Protat, na čijem čelu se menjaju poslanici četiri najvažnija manastira: Velike lavre, Vatopeda, Ivirona i Hilandara. Oni čuvaju četiri dela svetogorskog pečata koji, kad se sastavi, prikazuje lik Bogorodice s Hristom.
U vreme kad se Romejsko carstvo urušilo, a rusko se još nije uzdiglo, najvažniji čuvar Svete gore, koji je davao manastirima monaštvo i novac bila je Srbija. Srbi su pored svoje carske lavre Hilandara, izgradili manastire Simonopetru, Grigorijat, Svetog Pavla gde se nekoliko vekova služilo na srpskom jeziku.
Pantelejmon su vekovima čuvali, dok se Rusija nije uzdigla i vratila u svoju svetinju. Srpkinje su u tom plemenitom poduhvatu imale izuzetnu ulogu, počev od poslednje romejske carice Jelene Paleolog, ćerke srpskog velikaša Konstantina Dragaša.
Manastir Svetog Pavla iz temelja je podigao despot Đurađ Branković, a posetila ga je i darivala njegova kći Mara, kao i još nekoliko svetinja, navode turske hronike. Svetogorsko predanje ne poriče njeno ktitorstvo, ali navodi da ipak nije kročila u manastir, jer je progovorila čudesna Bogorodičina ikona i podsetila je da je ženama pristup zabranjen.
Manastir Dionisijat, koji je imao veliku ulogu u svetogorskoj zajednici početkom 16. veka, pomagao je vlaški vojvoda Jovan Neagoje na podsticaj supruge Milice-Despine Branković, kao i moldavski vladar Petar IV Rareš, oženjen Jelenom Branković, ćerkom despota Jovana.
Poslednja srpska despotica Angelina Branković i sin joj despot Jovan, iako vladari naroda bez zemlje, u egzilu u Sremu, iz prestonice u gradu Kupiniku pisali su mnoge darovnice za svetogorske manastire, koji čuvaju pismenost i identitet srpskog naroda.
Izvor: dnevno.rs
