Radoslav Grujić (1878-1955) je bio akademik, profesor Beogradskog univerziteta, protojerej i osnivač muzeja SPC, istoričar koji se pretežno bavio istorijom Srpske pravoslavne crkve. Nepravedno je optužen 1945. i zaboravljen iako je bio, zaslužan za spasavanje više hiljada srpske dece i najdragocenijih relikvija fruškogorskih manastira tokom drugog svetskog rata. Tek 2014. godine ova je nepravda ispravljena, kada ga je viši sud u Beogradu rehabilitovao.
Kada je pronašao deo hrisovulje cara Dušana profesor Grujić kreće u opasnu avanturu potrage za zemnim ostacima srpskoga cara. Mesto na kojem je sahranjen car Dušan sve do početka 20. veka nije bilo poznato. Zbog toga je hristovulja koja se našla u posedu profesora Grujića bila od neverovatnog značaja. U njoj je pisalo da je car 1341. godine u klisuri hučne Bistrice pronašao staru crkvu Svetih arhanđela i na tom mestu podigao novu veliku crkvu “vojvodama nebeskih sila i čudotvoraca”.
Tako se Grujić uputio nedaleko od Prizrena i, na teritoriji na kojoj su još uvek harale albanske i bugarske bande počeo iskopavanja. Od građevina Svetih arhanđela nije ostalo gotovo ništa posle turskog razaranja u 16. veku koje je naredio Sinan-paša. Grujićevim neumornim zalaganjem i trudom svetlost dana nakon vekova zaborava ponovo su ugledali crkva Svetog Arhangela, manja crkva posvećena Svetom Nikoli, kao i konak i drugi objekti.
A onda je, baš tu, u ruševinama manastira, u jugozapadnom delu crkve, Radoslav Grujić 1927. pronašao grob sa ispreturanim kostima za koje se ispostavilo da su posmrtni ostaci cara Dušana.
Kosti cara Dušana su pronađene, ali u trenutku niko nije znao šta bi tačno sa njima niti koje bi to bilo mesto, dostojno cara, da se one sahrane. A godine su prolazile…
Vrativši se u Beograd ostatke cara Dušana je poneo sa sobom, priča kaže, o običnoj drvenoj kutiji koja je stajala u fioci njegovog pisaćeg stola. Iz straha da ne budu uništene tokom bombardovanja, Grujić je legao preko sanduka i svojim telom štitio ostatke najvećeg srpskog cara.
Kosti su kasnije prenete u kapelu Patrijaršije, a tek od 1968. u crkvu Svetog Marka na Tašmajdan u kojoj i danas počivaju.
Izvor: Srbin Info
