Ušuškana Beogradom, išarana obojena dece iz parkića, stoji Markova crkva na Tašmajdanu. Postoje starije crkve u Beogradu, postoje i veće, postoje i značajnije, ali ne i gracioznije, ne i one koje bi više mogle da liče na Srbiju i Beograd, od nje.
Staru crkvu pored gradskog groblja podiže Miloš Obrenović. Na tom mestu je pročitan hatišerif o priznanju autonomije Srbije od Turaka. Stara crkva je gledala uspon Obrenovićeve države, a onda i nesrećnu majsku noć 1903. godine, pa i bombardovanje od Austrougarske u kojem je bila oštećena i obnovljena 1917. od okupatora. Poslednja liturgija u njoj bila je služena pre aprilskog bombardovanja kada je i srušena.
Nova crkva je građena od 1931. do 1940. u srpsko-vizantijskom stilu. Crkva je velika, prima preko 2000 vernika, nalikuje Gračanici i predstavlja duhovno bogatstvo i arhitektonsku lepotu Beograda.
Crkva oslikava Srbiju u dva veka. Stara, građena u vreme Obrenovića, nova u vreme Karađorđevića, stara bombardovana od Austrougarske i Nemaca, nova od Nemaca, saveznika i NATO-a. Živele su obe u toliko različitih država da bi čovek pomislio da je stara 1700 godina.
Markova crkva je svedok srpske izstorije i u njoj se nalaze zemni ostaci velikih ljudi koje je ova zemlja u jednom trenutku zaboravila ili se odrekla ili ih nije cenila na način na koji su oni zasluživali. U njoj počivaju mošti cara Dušana, patrijarha Germana, a u kripti, telo kralja Aleksandra Obrenovića i kraljice Drage. Markova crkva je primer svim crkvama sveta u svakom vremenu svog postojanja. Bojala se samo Boga, volela Boga i narod i nije se mešala u politiku, nije širila mržnju, zakrilila je blagoslovom Hristovim sve one koje su u njoj utehu tražili, nije se odrekla Aleksandra Obrenovića u vreme Karađorđevića, cara Dušana u vreme komunizma, nije različitim očima gledala i sudila o istoriji nego jednim očima Hristovim, punim ljubavi i praštanja.
CRKVE I MANASTIRI: CRKVA SVETOG MARKA
