Često dolazim u priliku da malo preispitam utiske o tome do kad zapravo traje klasično doba Alan Forda… Neki bi mogli reći da svakako to ne prelazi period kada je Broj Jedan prvi put navodno bio mrtav (1985/86.) ili bismo dali „popust“ do nekog perioda borbe sa Manđom 3-4 godine kasnije (kad je i Bob bio u čudnoj ulozi u mafijaškom gnezdu u Nju Orleansu, uf!) …Tu su i druge bitne promene no, da malo preskočimo, a svakako ništa nije više isto od kad se npr. Ser Oliver bazirao u svojoj rodnoj Engleskoj, a pogotovo od kad je većina članova Grupe TNT (bez ser Olivera) navodno stradala u jednoj provaliji (Po redu vožnje epizoda treba da se pojavi i kod nas kroz nekoliko meseci) nakon čega Alan pokušava da gura dalje sa Klodovikom, a ubrzo nalazi utehu i saradnju zbližavanju sa Minuet (o kojoj smo pisali pre neke tri godine, i sa kojom će se znatno kasnije Alan i venčati, sećate se?) a za koju tek treba da se dobro strpimo dok je bolje upoznamo u našim regularnim izdanjima!)
Neki oštriji kritičari kao klasiku možda priznaju samo prvih šezdesetak epizoda, u kojima su još prepoznatljivi kvalitet i zgusnutost dostojni Magnusa (Ernesto Raviola). 15-ak epizoda nakon toga se povukao sa ovog crtaćeg stola, očito zasićen radom na ovim junacima, a njegovo mesto zauzima Paolo Pifarerio, što se takođe može smatrati bitnom promenom kad je u pitanju realizacija ovog stripa. E, upravo njemu ćemo ovde posvetiti malo više pažnje.
Paolo Pifarerio (Piffarerio, 1924 – 2015) tokom svog dugog života beše značajan činilac u italijanskoj produkciji stripa. Sasvim ukratko, već 1943. je npr. kreirao lik Kapetan Falko, a nešto kasnije, posle rata, posvećuje se i radu na animiranim filmovima – sa Đinom Gaviolijem osniva studio „Gamma Film“, a jedno od ostvarenja rađenih pod njegovom palicom je i film srednje metraže posvećen istoriji Italije, „Duga zelena čarapa“ (La lunga calza verde, 1961), za čiji se scenario pobrinuo veliki Čezare Cavatini. Sa sličnom motivacijom je sarađivao sa Encom Bjađijem za njegovu Istoriju Italije u stripu (La storia d’Italia a fumetti), a dao je doprinos i brojnim drugim izdanjima sa istorijskom i biografskom tematikom.
Ipak, za nas je svakako najznačajniji je po saradnji sa za sada neprikosnovenim scenaristom Alana Forda, Maksom Bunkerom; sa saradnja je najpre došla do izražaja u stripovima Viva l’Italia (1961), „Crna Maska“ (Maschera Nera, 1963 – slika 3 u ovom prilogu!), El Gringo (1965), Fuše, čovek revolucije (1973, odn. ’76.) i naravno, Alan Ford!
Period redovnog Pifarerijevog angažovanja na Alan Fordu – od jeseni 1975. do p0četka ’84, proteže se od 76. epizode do 175., među kojima se za svega nekolicinu brojeva pojavljuju drugi crtači. Negde do 100-tog broja, naši junaci su se npr. uverili, ne bez zavisti, hm… u razvoj podružnice u L.A., General Vor (War) sa pomoćnikom Bertom se ustaljuje kao jedan od njihovih najbitnijih poslodavaca, TNT-ovci su se susreli sa zanesenim narednikom Gruberom, a Alan i Bob su već imali jednu avanturu u svemiru! (Mesec zove Skylab) Tu se razvija i lik jedne od upečatljivih dama-negativaca, Bepe Džozef (Beppa Joseph), koja s vremena na vreme figurira kao idi mi-dođi mi životna ljubav zastrašujućeg Superhika. U vrlo šarolikoj epizodi pod rednim brojem 100, Crne planine Južne Dakote, prvi put se pojavljuje Klodovik (Clodoveo), koji ubrzo postaje jedan od najvisprenijih i najefikasnijih agenata, iako je u pitanju samo papagaj!
– NASTAVIĆE SE –
