Zborim ljubav,
najsvetliju tačku neba
bez koje pružene ruke nisu ruke,
ni vatra vatra,
bez koje beskraj kraj priziva.
Žarom zborim,
da i moje stablo prema suncu raste
jezikom vatre
i cvetnim pupoljcima zbori
iz pukotine mene
zaljubljenog u život i ljude
i u tebe vatro,
zbog koje gorim.
Ljubav zborim
i sebe ne korim
što me goni plamen
da drugujem sa pticama i rekama,
što me suncokreti mame
i u rosi se ogledam
dok se u meni rađa i zri dan
pun crvenih ruža
i što ne dam tihu noć
i blistavu nadu
za san pun anđela i zvezda.
Glasno zborim
najsvetiju tačku vaseljene,
da i moje stablo svitanjem zbori
o tebi vatro
zbog koje gorim.
Glasno izgovorena
snaži mi krila
nadom večitog buđenja
bliskog čudu,
zbog koga se u galebovom kriku
začinje krug lepote,
a u korenu moga bića plamen
kojim sunce ulazi u noć belu
i pali čežnje
i žari slutnje
i rasplamsava slatke misli,
zbog kojih ljubav zborim
i znam da život nije ono što mislimo
da jeste,
niti je ono što mislimo da nije
i da se tajna u plamenu
večite nade,
sunca u meni
i u beskrajnom snu krije.
