Žitelji Malog Mokrog Luga mogli su još između dva svetska rata da kažu kako za prve komšije imaju – Kineze! A tako su govorili jer nisu ni znali druge nazive za kosooke ljude.
Zapravo su to bili Kalmici, narod mongolskog porekla, takoreći potomci Džingis-kana. Pošto su se iz mongoslog jezgra izdvojili još u XVII veku i zatražili zaštitu ruskih careva, konačno se skrasivši u evropskom delu Rusije, za njih se počeo upotrebljavati turkijski izraz halmgud, što je značilo odvojen, pa su vremenom zaista postali posebna nacija, karakteristični i kao prvi budisti na evropskom tlu, što će ostati i do današnjeg dana.
Ni tu nije bio kraj kalmičkom putešestviju, jer će u trećoj deceniji XX veka, nakon Oktobarske revolucije i građanskog rata u Rusiji, ponovo morati da traže nova utočišta po Evropi i svetu. Tako će oko pet stotina Kalmika, zajedno sa brojnim ruskim emigrantima, naći utočište u novostvorenoj jugoslovenskoj državi, a najveći deo njih naseljava se u blizini Malog Mokrog Luga, prvenstveno zbog zemlje pogodne za uzgoj konja, pa otuda i današnji naziv beogradskog naselja Konjarnik.
Iako u početku bez organizacija i institucija, oni će 1928. formirati Kalmičku koloniju, a 1929. biće izgrađen i hram u blizini Kozarčeve ulice, u sokaku koji tada biva prozvan Budiska ulica (danas bi se pisalo Budijska). Hram je 1933. godine posetila i kalmička princeza Nirdžidma Torgudska, a 1934. izvršeno je osvećenje Budine statue, kada je održan i pomen ubijenom kralju Aleksandru Karađorđeviću. Postoje podaci i o njihovim sportskim aktivnostima, a na jednoj fotografiji je ovekovečen kalmički fudbalski klub „Džanugar“.
Da svest samog kalmičkog naroda o mongolskom poreklu nije mogla biti pomućena ni u Rusiji ni u Jugoslaviji, dokaz je i knjiga Džingis-kan kao vojskovođa i njegovo nasleđe, čiji je autor doktor Erenžen Hara-Davan, a koja je odštampana u Beogradu 1929. Sa druge strane, i Kalmička kolonija, i budistički hram, i Hara-Davanova knjiga – pa i nekoliko mešovitih srpsko-kalmičkih brakova – dokaz su jedne međunacionalne i međurasne tolerancije koja je vladala u toj epohi za koju se često misli da je bila prožeta mračnim nacionalizmom i klerofašizmom. Za odnos Srba prema doseljenim „Kinezima“ interesovao se i američki ambasador u Beogradu Džon Prins, razgovarajući o tome čak i sa dalaj-lamom.
Nažalost, ubrzo će vreme fašizma zaista doći, pa će nacistički okupator i kvislinška vlada 1942. ukinuti Kalmicima svaki vid pomoći kao „nesrpskom stanovništvu“, a 1944. Kalmici će se pred nadolazećim divizijama Crvene armije sami povući iz Beograda, da se više nikada ne vrate. Budistički hram će biti oštećen tokom borbe za oslobođenje Beograda, da bi 1949. bio preuređen za dom kulture, a potom i za potrebe političkih i ekonomskih organizacija – sve pod izgovorom da je kao hram izgubio svoju svrhu ako već u Beogradu nema budističkih vernika. Najzad, i Budiska ulica preko noći je postala – Budvanska!
Ni u Sovjetskom Savezu kalmički narod nije bolje prošao, jer je tokom Drugog svetskog rata Staljin optužio Kalmike za saradnju sa nemačkim okupatorom, te ih proterao u Sibir, a Kalmikiji ukinuo status autonomne republike.
Kalmička odiseja donekle se završila 1957, kada je Nikita Hruščov dozvolio Kalmicima da se vrate u svoju postojbinu, koja tada ponovo dobija status autonomne oblasti, a godinu dana docnije i status autonomne republike, što ostaje i do današnjeg dana, sada u okviru Ruske Federacije.
Za Republiku Kalmikiju se danas čuje zahvaljujući njenom predsedniku Kirsanu Iljumžinovu, multimilijarderu, šahovskom velemajstoru i pomalo ekscentriku, koji je u kalmičkoj prestonici Elisti podigao pravi „Šahovski grad“, a tokom jedne predizborne kampanje obećao svakom kalmičkom pastiru – mobilni telefon!
Zaboravljenih beogradskih Kalmika setila se nedavno književnica Mirjana Đurđević, pa se u romanu Kaja, Beograd i dobri Amerikanac (Laguna, Beograd 2009) poigrala malo sa istorijom uplevši američkog ambasadora Džona Prinsa u aferu za fatalnom Kalmikinjom Kajom, fiktivnom usvojenom ćerkom doktora Hara-Davana!
